ز دو چشم من نگاهی بنشسته بر دل و جان

که از آن نگاه تابان دل من گرفته زین سان

صنمی که بر جمالش زده سجده هر دو عالم

تو نگر چه بر سر آمد ز نگاه ماه رویان

همه شب خیال باید ز دعا وصال ناید

چو بود هزاربهتر سر کوی بی قراران

نه امید کزندایی برسد به گوش جایی

که بیا به کوی جانان تو ز خیل جان نثاران

به نگاه گفتمش جان تو به تیر غمزه مستان

که ندا ز دل برآمد چه کنی تو هان ای هان

چو تنم که شمع باشد ز غمش همی گدازد

به دو عالمی نبخشم غم و رنج و درد پنهان

ز غمی چو شهد شیرین که رسد ز روی سیمین

چه حلاوتی از این به، غم روی مه جبینان

نه قراری در تو وارش نه امیدی بر وصالش

که تو را سزاست این سان که شوی چو عود سوزان

نوشته : وارش 12:27 1395/01/04