چه غمی نهفته در دل، که گرفته راه نا را

نفسی که هر دم آید، برساند آه ما را

همه آه و دردم اما، چو تویی دوای دردم

همه نوش جان پذیرم ز دل و غمت جفا را

ز غمی که از تو دارم، به نسیم صبح نالم

به امید آنکه روزی، مددی رسد خدا را

من و غم یگانه گشتیم، ز عدم فسانه گشتیم

چو فسانه ام شنیدی، ز نظر مران گدا را

چو شنیده ام نراند، دل عاشقان ز کویش

به صبا سپرده ام من، غم و درد و رنجها را

نه ز آه شکوه دارم، نه ز غم گلایه دارم

ز خدای دل امیدی، بگرفته سر ز پا را

کرمی نما فرود آ، به کویر خشک و تشنه

که ز وارشت صفایی برسد هوای ما را

نوشته : وارش 00:30 1390/10/06